Bazen gözünüzü kapatmak ve yıllar sonrasına uyanmak istersiniz. Uzun süren sıkıntılı süreçlerde, kâbus gibi günlerde bu dürtü ortaya çıkar. Gözünüzü kapatmak ve tekrar açtığınızda her şeyin sona erdiğini görmeyi istersiniz. Böyle sahneleri çok yaşamadığımız için okuduğumuz kitaplardan veya izlediğimiz filmlerden biliriz.

Hayatımda böyle bir sahne olduğunu hatırlamıyordum ancak 1 ay önce izne çıkarken bıraktığım ortam ile dün itibari ile geri döndüğümde bulduğum ortam tam anlamıyla böyle bir şey. Çok şey değişmiş. Hem de hayatımda belki bir kez olabilecek şeylerin birkaçı aynı döneme denk gelmiş.

2022’de izne ayrılıp 2023’te geri döndüğümden bahsetmiyorum elbette. İzne ayrılırken 3 maç üst üste kazanmış bir Antalyaspor’u maç kazanamaz halde bulduğumdan da dem vurmayacağım.

Hayatımın sonuna kadar etkili olacak iki önemli olaydan bahsediyorum.

Birincisi; Emeklilikte Yaşa Takılanlar (EYT) sorunu çözüldü ve açıklanan şablona göre emekliyim. Hayatımda sadece bir kez yaşayabileceğim bu duyguyu önümüzdeki günlerde bizzat hissederek yaşayacağım. 27 yıldır aralıksız çalışan birisi olarak yeni bir hayata başlayacağım. Elbette yine çalışacağım ancak daha güvenli ve belki de biraz daha relaks bir hayatım olacak.

Hayatımın sonuna kadar bende etkili olacak diğer değişim ile mesai arkadaşım, çalışma arkadaşım, sırdaşım ve dava arkadaşımı kaybetmek oldu. Benim için bir gazeteciden çok daha öte, iyi veya kötü her şeyimi paylaşabildiğim, sonsuz güven duyduğum çok az insandan biri olan Ali Orhan’ı bu dönemde kaybetmenin hala etkisi altındayım. Ne kadar sürecek bilmiyorum ancak bir süre daha bu eksiklikle yaşayacağım.

Beraber çalıştığım, beraber sevinip üzüldüğüm, 5 yıl boyunca beraber yargılandığım gerçek bir kader ve dava arkadaşından bahsediyorum.

Yoğun bakıma girmeden bir gün önce hastane odasında geçirdiğimiz 5-6 saatlik sürenin veda buluşması olduğunu bilmiyordum. Bu son görüşmemizde bile ne kadar güçlü ve inatçı olduğunu göstermişti. İyileşip güle oynaya taburcu olacağı günleri konuştuk ancak bu görüşmeden bir gün sonra beyin kanaması geçirmesini ve 3 gün sonra da hayatını kaybetmesini beklemiyorduk hiç.

10 gündür hiçbir sosyal medya hesabına girmiyor, bakmıyorum. Etkisinden kurtulabilmek için yıllık iznimi uzatmak zorunda kalsam da başaramadığım bir etki. Ali Orhan ile birlikte aslında hayatımı tamamlayan 'puzzle’ın en büyük parçalarından birini kaybetmiş olmalıyım ki dolmayan bir boşluk var ve tamamlanmıyor.

Artık iyi veya kötü bir anımı paylaşmak için arayıp uzun uzun konuşabileceğim bir dost sesi olmayacak. Bu sezon en az iki deplasman maçına beraber gitmek için sözleştiğimiz yol arkadaşım ile bu anıları yaşayamayacağım. Geleceğe dönük yaptığımız planların hepsi öksüz kaldı. Çünkü ‘puzzle’ın ana parçası gitti.

“Bu kadar da olmaz” dediğimiz çok sayıda olayı yaşadığımız 2022 gitti. 2023 ne getirecek henüz bilmiyoruz ancak benim hayatımda çok önemli olan, muhtemelen hayatta bir daha yaşayamayacağım iki olayı beraberinde getirdi; Ali Orhan’sız ve emekli bir hayat.

Olaylar henüz çok taze ve tam olarak hazmedemedim. Gerçeklerden kaçmak istediğim için kendime zaman tanıma adına sosyal medya hesaplarına bile girmedim. Hayatımdaki etkilerini ben de merak etmiyor değilim. Bugüne kadar sürekli çalışan ve yanı başında hep Ali Orhan’ı gören birisi için, bir anda emekli ve Ali Orhan’sız yaşam… Neler olacağını ben de çok merak ediyorum.