31 Mart seçimlerinin ardından iktidarın uygulamalarına baktığımızda, artık Recep Tayyip Erdoğan'ın süresiz ve sınırsız hükümranlığının devamı yönünde adımlar olduğunu görüyoruz.
Öteden beri sandık fetişizmine evrilen ve çoğunluğun azınlığa tahakkümüne dönüşen seçim sistemi içerisinde de elinde tuttuğu ve kontrol ettiği geniş yığınların da bu isteği gerçekleştirmek için yeterli olduğunu düşünüyor.
Bu düşüncenin de haklılık temeli var. Çünkü Cumhur İttifakı monoblog bir bir yapı olarak varlığını sürdürüyor.
Bir diğer haklılık nedeni de, muhalefetin parçalı yapısı.
En büyük parça CHP, 31 Marttan sonra yaşadığı sarsılma ve savrulmayı atlatmaya çalışan İyi Parti ve irili ufaklı diğer partiler iktidarın en büyük kozlarından birisini oluşturuyor.
Çünkü monoblog değiller.
Buna karşılık, iktidar karşılığında birleşmiş, öfkeli bir kitle var. Bu kitlenin tek eksiği örgütsüz oluşu.
Öfkeli kitlenin varlığını nereden biliyoruz?
Kemal Kılıçdaroğlu'nun davasında dışarıda bekleyen kalabalıktan biliyoruz.
Esenyurt Belediye Başkanı'nın gözaltına alınmasının ardından polis barikatlarının üstüne yürüyen insanlardan biliyoruz.
Açtıkları 100 metre ipi tutarak Antalya'da yürüyüş yapan emeklilerden biliyoruz.
Ümit Özdağ için polis barikatını aşıp, adliye bahçesine dolan yüzlerce insandan biliyoruz.
Son olarak da Kartalkaya faciasının açığa çıkardığı ve Bolu Belediye Başkanı Tanju Özcan'da beden bulduğu toplumsal öfke patlamasında görüyoruz.
Örnekler çoğaltılabilir.
Türkiye artık alttan alta yanan bir ateş olmaktan çıktı. Alevler artık iyiden iyiye her yerde sardı.
Belli ki bu alev Türkiye'yi yepyeni bir döneme taşıyacak.
Kısacası tarih CHP’yi sahneye çıkarıyor.
Buna karşılık CHP’de bu görev için topluma güven vere vere ilerliyor
Özgür Özel başta olmak üzere CHP kurmay ve alt kadroları, bu tarihi fırsatı dikkatli ve iyi kullanıyor.
Kayyumundan yangınına, soruşturmasından yolsuzluğuna aslında tarih CHP'yi çağırıyor.